Altın Küre Ödül Töreni'nin tekrarını izledim dün. Beni gören biri sanır ki ya ben ya da en yakınlarımdan biri ödül kazandı. Aynı onlar gibi heyecanlandım, ağla ağla içim şişti, gözlerim kurbağa gibi oldu. Ama nasıl ağlamaktır o, kendime şaşırdım..
Ödül törenlerinde böyle olurum ben, ama en çok Oscar ve Golden Globe'da (ilgi alanım sinema olduğu için) Geçen sene de böyle olmuştu. Kate Winslet ağlıyor, tv karşısında ben de hüngürdüyorum :)
Beni etkileyen şey belki de insanların hayallerinin gerçek olduğu ana tanıklık etmektir. Mutluluktan gözlerinin dolması, heyecandan hazırladıkları konuşmaları unutmaları, sinemaya olan aşkları, işlerine tutkuyla bağlı olmaları belki de, bilemiyorum..
Öğrenciyken hayallerim vardı, hayata dair umutlarım.. Şimdi de var tabii ama eskisi kadar bulutlar üstünde değil, mantık çerçevesinde. Nasıl böyle oldum, yıllar geçtikçe korkaklaştım, cesaretimi kaybettim. Hayallerimi unuttum ya da hep daha ileriye erteledim?
Bilmek istiyorum yalnız mıyım acaba?
Hangi hayallerinizi ertelediniz ya da hangilerinden vazgeçtiniz?
Sayın 91 ve ulaş'ım soru sizlere?
PS: mim değildir. Sadece meraktır, malumunuz Cer de meraklıdır ;)
