Ben ufacık şeylerin insanın canını nasıl acıttığını unutuyorum her seferinde. Bir şarkı, bir fotoğraf üstünü kapattığım yaralarımı yeniden kanatıyor.
O anlarda kimseyle konuşmak istemiyorum. Kimse olmasın hayatımda, ben öyle istiyorum. Telefonum çalmasın, hiç kimse halimi hatrımı sormasın. Tüm zaaflarımı o zayıf anımda anlatırım diye korkuyorum. Güçlü kadınların zaafları olmaması gerekir ya kanayan yaralarımın iyileşmesini tek başıma bekliyorum. Çünkü artık kimseye güvenmiyorum ve ne zaman artık hiçbir şey beni yaralayamaz desem hep bir darbe daha alıyorum...
