Hatalar, sözler ve aynalar

İnsan tekrar tekrar aynı hatayı yapar mı? Yapar...Çoğu zaman hala umudunu yitirmediği için yapar üstelik... Ama gün gelir yaptığı hatanın sonuçlarının çok ağır olduğunu görür, kendine nasıl zarar verdiğini.. Yaptıklarının onu bambaşka bir insana dönüştürdüğünü aynaya bakınca anlar. O an gelince aynaya baktığında kendini olması gerektiği gibi en yalın haliyle görür.. Bir anda fedakar sevgili, arkadaş, eş vb.. sıfatlarından sıyrılır.. İşte o noktada insan kendine bir söz verir..O sözün geri dönüşü de olmaz ve o insan aynı hatayı bir kere daha yapmaz...

Bol şekerli bayramlar

Bayram benim için iki gün boyunca evde miskinlik yapmaktan ibaretti. Hava yağmurlu olunca yapacak bir şey yoktu haliyle..

Yeni elbiseler, bayram sabahı sobanın üstünde kızarmış ekmek kokusuyla uyanmak, akraba ziyaretleri, lunaparkta geçirilen saatler.. Kısacası aileyle kutlanan bayramlar, hayal kadar uzak artık..

Şimdi tüm arkadaşlar bir yerlere kaçmış, evli olanların hepsi akraba ziyaretinde..

Yarın da işbaşı yapıyorum, herkes bayramın 3. gününde yayılırken ben çalışıyor olucam, belki böylesi çok daha iyi...

Acı

Hangisi daha acı vericidir acaba? İnsanın yaşananları üzülmemek uğruna yok sayması mı yoksa yaşansa da geride kalması gereken bir parçasını hep yanında taşımak istemesi mi? Hangisi daha acıklıdır, hangisi insanın canını daha çok yakar?

Unutarak eksilmek mi yoksa yaraya tuz basmak mı?

Saklamaya çalışsamda, bambaşka şeylerden bahsetsemde zor bir dönemden geçiyorum.. Zor olacağını biliyordum ve baştan kabul ettim, bu kez doğruluğuna inandığım kararlarımın arkasında duracağıma söz verdim.. Ama yine de insan her şeye karşı hazırlıklı olamıyor, insan olmanın zaafı da bu olsa gerek...

Biraz cesaret...

Okumayı ertelediğim kitaplarımı okuyorum, teker teker.. Bazıları beni gülümsetiyor inceden, bazıları fena ağlatıyor. Pigmelerle danseden Meltem gibi "Bir film izledim, hayatım değişti" cümlesine hiç olmadığım kadar yakınım bu zamanlar.. Benimki de "Bir kitap okudum ve hayatım değişti" olacak, hissediyorum. Sadece biraz daha cesarete ihtiyacım var.
Kendimi toparlamak, borçlarımı ödemek, kartlarımı kapatmak ve biraz para biriktirip gitmek.. Geç olmadan Avrupa'dan yeni dünyaya doğru açılmak, belki 2 sene, belki hiç dönmemek... Yanıma sağlam bir yol arkadaşı bulmam gerek sadece...

Bekliyorum

İKSV, bienal için çok yoğun çalışıyor diye tahmin ediyorum çünkü Ekim yaklaşıyor ama internet sitelerinde Filmekimi hakkında en ufak bir bilgi dahi yok.. Film festivalinden sonra en çok sevdiğim etkinlik bu benim.. Yeterince zamanım olmasa da, gösterilen her filme gidemesem de hiç olmazsa bir akşamımı bu ortamı soluyarak geçirmeyi seviyorum.. Burdan İKSV yetkililerine sesleniyorum ee hadi ama yaa birazcık ipucu verin de günüm şenlensin :)

İstanbul'un tadı

Mızmızlanmıyorum artık, aştım tatil sonrası depresyonunu ve alıştım her defasında İstanbul'a dönmeye.. Ne olursa olsun şehir çağırır beni, ne olursa olsun gürül gürül akan bu şehrin kızıyım ben. Bazen sıkılsam da, bazen insanlarına katlanamasam da, bazen yorulsam da döneceğim yer yine burası oluyor. Arkadaşlarımla buluşup kaynatmayı, sevdiğim bir restoranda sakince yemek yemeyi, deli gibi akan trafikte gaza basmayı, evimde film izlerken, kitap okurken yayılmayı seviyorum.
Eylül, Kaş'ta ya da Bodrum'da çok güzel olur bilirim ama Ekim'in tadı İstanbul'da çıkar ;)

Antiphellos

Tatilimizi kare kare fotoğrafladık ama bunları blogumda yayınlayamam. Ayrıca hiç fotojenik de değilimdir zaten. Sadece ilk geceden bir fotoğrafı huzurlarınıza sunuyorum ve aklımın niye hala orda kaldığını açıklamama yardım eder diye umuyorum :)

Hallelujah...

Bütün tatil boyunca üstüme püfür püfür esen klimalar çarptı beni, walla cin çarpmışa döndüm. Boğazlar şiş, burun tıkalı ama mutlu mutlu işe gidip geliyorum. Uzun zamandır okumayı ertelediğim kitapları aldım ve okuyorum. Akşamları Jeff Buckley eşliğinde koltuğuma gömülüp kendi halimde yaşayıp gidiyorum.

Tatilde aldığım kararları uygulamaya başladım. Özlemişim sessizliği ve huzuru.. Bir süre böyleyim...